W programie strategicznym dotyczącym udział energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych “Europa 2020” jest przyjęte, iż do roku 2020 roku 20% całkowitego zużycia energii będzie pochodzić z odnawialnych źródeł. Do 2030 roku ten procent ma wzrosnąć do 27%. Liczby te dotyczą energii we wszystkich jej postaciach z trzech sektorów takich jak ogrzewanie i chłodzenie, energia elektryczna i transport.
W 2016 roku udział procentowy energii odnawialnej w całkowitym zużyciu energii na terenie Unii Europejskiej wyniósł 17%. Nieprzerwanie udział ten rośnie, począwszy od 2004 roku. Przodują państwa skandynawskie, w tym Norwegia z udziałem energii odnawialnej na poziomie 65,5%, Szwecja 52%, Finlandia 37%. Zaraz po nich: Łotwa 37,2%, Dania 32,2%, Portugalia 26%, Estonia 26%. Najniższy odsetek energii ze źródeł odnawialnych odnotowano w Luksemburgu (5,4%), a następnie w Malcie i Holandii (po 6,0%).
Dyrektywa w sprawie energii odnawialnej została przyjęta w 2009 r. Określa ramy dla poszczególnych państw członkowskich, aby osiągnąć ogólny cel w zakresie energii odnawialnej na 20% do 2020 r. Dyrektywa różni się punktami procentowymi dla poszczególnych państw Unii Europejskiej, waha się pomiędzy 10% do 49% dla każdego z państw przy czym przyjmuje wspólne standardy i metody obliczeniowe. Poziom procentowy poszczególnych krajów unijnych różni się ponieważ uwzględnia różne punkty startowe danego kraju oraz jego potencjał i możliwości do osiągnięcia wskaźników.
Wiele państw członkowskich osiągnęło już wymagany wskaźnik procentowy udziału energii odnawialnej, do takich państw zaliczono: Bułgarię, Czechy, Danię, Estonię, Chorwację, Włochy, Litwę, Węgry, Rumunię, Finlandię i Szwecję. Najdalej od zamierzonego współczynnika są następujące państwa: Holandia, Francja, Irlandia, Wielka Brytania i Luksemburg.
Niezależność energetyczna Unii Europejskiej ma kluczowe znaczenia w zwalczaniu globalnego ocieplenia oraz uniezależnieniu się krajów unii od zewnętrznych państw dostarczających surowce energetyczne.